Modraszka należy do rodziny sikor i jest jednym z najpospolitszych gatunków ptaków lęgowych w Europie Środkowej. Twoje upierzenie jest dla nas wyjątkowe, więc modraszka może być łatwo zidentyfikowana.
Ptak osiąga rozmiar dwunastu centymetrów i wagę dziesięciu gramów, co czyni go o połowę mniejszym od wróbla. Mimo niewielkich rozmiarów sikory niebieskie są bardzo pewnymi siebie ptakami. Głośno żądają żerowania na inne gatunki ptaków, a często nawet je przepędzają. Jeśli nie zostały zabite przez większe ptaki lub żarłoczne ssaki, takie jak kuna, gdy były młode, błękitne sikory mogą mieć nawet trzy lata = "".
siedlisko
Niebieskie sikory lubią naturalnie przebywać w lasach liściastych lub mieszanych lasach iglastych, ale preferują lasy liściaste lub mieszane liściaste z dużą liczbą dębów. W czystych lasach iglastych prawie w ogóle ich nie ma. Ogrody nie są również uważane za optymalne siedlisko lęgowe, ponieważ podaż gąsienic do odchowu młodych jest często niewystarczająca. Można je znaleźć w pobliżu ludzi na terenach zielonych, sadach i półotwartych terenach uprawnych z pojedynczymi drzewami i żywopłotami. Zimą sikory niebieskie często przenoszą się na obszary trzcinowe, ponieważ wciąż mogą znaleźć wystarczającą ilość pożywienia, zimując tam larwy i poczwarki owadów.
Rozmnażanie, gniazdo i lęg
Niebieskie sikory żyją w anonimowych stadach, zwanych stadami zimowymi, poza sezonem godowym. Rozwijają się dość szybko i osiągają dojrzałość płciową przed pierwszymi urodzinami. Po zerwaniu z anonimowym skojarzeniem - styczeń / luty - pary pojawiają się dość szybko. Pary szukają terytorium i zajmują je dla siebie: samiec imponuje śpiewem swojego terytorium i broni go przed intruzami.
Po oczyszczeniu terytoriów sikory błękitne zaczynają wybierać miejsce lęgowe. Wierzchołki drzew, szczeliny lub zagłębienia wyściełane mchem, suche łodygi, małe gałązki, włosy i pióra służą jako lęgowiska. Kiedy gniazdo jest gotowe, samiec wyczuwa swoją szansę, przez kilka dni leci zalotami i po przekonaniu się może wreszcie uszczęśliwić partnera. Od kwietnia samica modraszka składa jednorazowo od 7 do 13 jaj. Po wykluciu się pisklęta są rozpieszczane i karmione przez rodziców przez dwa do trzech tygodni; wtedy są w pełni rozwinięci.
Po wykluciu się modraszki są rozpieszczane i karmione przez rodziców przez dwa do trzech tygodni; wtedy są w pełni rozwinięci.
jedzenie
Niebieskie sikory żywią się małymi owadami, takimi jak motyle lub chrząszcze i ich larwami, a także kwiatami, jagodami, nasionami lub pąkami. Jesienią i zimą, gdy w lesie i na polach zmniejsza się podaż pożywienia, sikory modraszki są często gośćmi przy karmnikach i balach sikorki. Tutaj możesz również obserwować, jak jedzą do góry nogami. Ptaki często latają w małych stadach od żerowiska do żerowiska. Te jednodniowe wycieczki przebiegają według powtarzającego się codziennie schematu, w którym pora dnia i kolejność miejsc karmienia pozostają mniej więcej takie same.
śpiewanie
Niebieskie sikory mają charakterystyczny głos i różnią się od innych gatunków sikor żyjących w Niemczech. Ich śpiew jest stroficzny i waha się od uroczych wezwań po jasne srebrne tryle. Ptaki te używają energicznego, jasnego „sisisüdu” jako przynęty, bardzo głośnego, dokuczliwego „Tscherretetetet”, gdy są podekscytowane. Typowa, przypominająca dzwonek piosenka dzielnicowa zaczyna się od dwóch wysokich elementów, po których następuje nieco dłuższa seria dźwięków przypominających tryl „2tsi-tsi-tirrrr”.
dystrybucja
Modraszki należą do najpowszechniejszych gatunków ptaków lęgowych w Europie Środkowej i są szeroko rozpowszechnione z wyjątkiem Islandii, północnej Szkocji i Skandynawii. Ich zasięg rozciąga się od północy po Iran, Azję Mniejszą i północno-zachodnią Afrykę. Niebieskie sikory kolonizują głównie niziny, ale można je również spotkać w dolinach górskich. Na przykład na Kaukazie żyją na wysokości około 3500 metrów.
Zagrożenie
W badaniach trwających kilka lat lub porównaniach długoterminowych często wykazano, że granica wzrostu sikorek niebieskich przesuwa się w górę. Może to być spowodowane globalnym ociepleniem i zmianą siedlisk spowodowaną śmiercią lasów.