Wiosną rododendrony zachwycają mnogością jasnych kwiatów. Zróżnicowane gatunki i formy uprawne przeważnie wiecznie zielonych krzewów od dawna podbiły serca wielu hobbystów. Przedstawiamy piękne rododendrony, udzielamy wskazówek dotyczących sadzenia i pielęgnacji oraz podpowiadamy, co można zrobić przeciwko szkodnikom i chorobom.
O historii rododendronów
Naturalne centrum dystrybucji rododendronów, po niemiecku zwanych różami alpejskimi, znajduje się w Azji Wschodniej. Większość gatunków rośnie w zachodnich i środkowych Chinach wraz z Himalajami. Można je spotkać zarówno w subtropikalnej dżungli, jak i na wysokości do 5000 metrów. W ten sposób wytwarzają różnorodne formy wzrostu, od zaledwie kilku centymetrowych małych krzewów do drzew o wysokości prawie 30 metrów. Stamtąd łowcy roślin przywieźli ze sobą niezliczone gatunki do instytutów botanicznych z połowy XIX i początku XX wieku. Od tego czasu intensywna hodowla i krzyżowanie różnych dzikich gatunków rododendronów zaowocowało obfitością odmian ogrodowych, których nie da się opanować.
Dobrze wiedzieć: W niemieckim regionie alpejskim występują również dwa gatunki rododendronów: rdzawa róża alpejska (Rhododendron ferrugineum) i orzęsiona róża alpejska (Rhododendron hirsutum).
Najpiękniejsze odmiany rododendronów
Ze względu na swoje pochodzenie różanecznikowi początkowo trudno było przyzwyczaić się do lokalnego klimatu. Oprócz odporności na zimę, która jest głównym celem hodowlanym niemieckich szkółek drzew, celem jest teraz przede wszystkim zwarty, krępy wzrost. Przecież krzew ozdobny powinien pasować do dzisiejszych działek ogrodniczych, podczas gdy stare odmiany w większości tworzone były do istnienia w rozległych parkach. Z drugiej strony zamiłowanie do efektownie rysowanych kwiatów jest wspólne zarówno dla starych, jak i nowych odmian. Ale potrzebne są również piękne liście: w końcu róże alpejskie powinny dobrze wyglądać również poza sezonem kwitnienia od końca kwietnia do połowy czerwca.
Uruchom galerię zdjęć 
14 Pokaż wszystko 
Podwójna, różowa odmiana rododendronów 'Homebush' przyciąga wzrok dzięki niezwykłemu kształtowi kwiatów.
Hybryda rododendronów „Helen Martin” rośnie bardzo zwarto i kwitnie od początku maja.
Rododendron luteum 'Persil' jest jednym z nielicznych gatunków liściastych, które zrzucają liście jesienią.
Gra kolorów hybrydy rododendronów `` Brasilia '' jest spektakularna: w okresie kwitnienia zmienia się z pomarańczowego przez różowy na subtelny kremowo-pomarańczowy.
Połączenie żółtych i różowych rododendronów daje wspaniały efekt nawet z dużej odległości.
Rosnący na całym świecie różanecznik 'Catawbiense Grandiflorum' pokryty jest niezliczonymi dużymi fioletowymi kwiatami od końca maja do połowy czerwca.
Odmiana rododendronów „Professor Wolters” powstała ze skrzyżowania gatunków Rhododendron simsii i Rhododendron mucronatum. W Niemczech nie jest jeszcze dobrze znany.
Niezwykłe, ale prawdziwe: szafirowy błękit rododendronów faktycznie kwitnie na jasnoniebiesko z fioletowymi akcentami. Odmiana rośnie bardzo kompaktowo i jest podobna do japońskich azalii.
Nowa uprawa rododendronów „Pushy Purple” jest kolorowa i nieskomplikowana - nie wymaga specjalnej gleby i rozwija się prawie w każdym miejscu.
Jako pachnący żywopłot imponująca jest nowa odmiana Rhododendron Inkarho, która jest szczególnie wytrzymała i łatwa w pielęgnacji.
Specjalny kształt kwiatu nadał temu gatunkowi nazwę: Rhododendron jasminflorum. Mało znany w tym kraju.
Aby zobaczyć Rhododendron lochiae x brookeanum, trzeba udać się do specjalnych parków rododendronów (tutaj: Botanika Bremen) lub na angielski pokaz kwiatów.
Hodowcy rododendronów 'Bloombux' chcieli znaleźć zamiennik dla bukszpanu - ta uczta dla oczu naprawdę im się udało.
Kwiaty Rhododendron spinuliferum mają nietypowy kształt: podobnie jak naparstnice otwierają się tylko na kilka centymetrów.
Siedem grup rododendronów
Obecnie sprzedawane rododendrony są podzielone na siedem większych grup według ich pochodzenia i wyglądu:
- Wielkokwiatowe hybrydy rododendronów: krzewy wysokie na nadmorski. Rosną najszybciej ze wszystkich gatunków rododendronów. Ogromne kwiaty we wszystkich kolorach. Wymagane jest dużo miejsca, ale teraz są też nowsze, kompaktowe odmiany.
- Hybrydy Yakushimanum: Małe do około 130 centymetrów wysokości. Pokrój szeroki, zwarty. Kwitnie w młodym wieku. Idealny do większości ogrodów, ponieważ jest stosunkowo odporny na słońce.
- Mieszańce Williamsianum: Zwarte krzewy do 150 centymetrów z wdzięcznymi, opadającymi w dół kielichami. Znany również jako „rododendron dzwonkowy”. Wczesne kwitnienie od końca kwietnia.
- Mieszańce repens: małe, bardzo mało wymagające. Kwitną tylko na czerwono, tworząc atrakcyjne brązowo-czerwone pąki. Kwitnie przy dobrej pogodzie już w kwietniu.
- Gatunki dzikie i ich hybrydy: bardzo niejednorodna grupa najbardziej zróżnicowanych rododendronów, które zostały stosunkowo mało zmodyfikowane przez hodowlę. Jest wiele krasnali i odmian, ale także okazałe okazy o liściach do 25 centymetrów.
- Azalie liściaste: szerokie, wzniesione krzewy o wysokości do 1,20 metra. Stosunkowo małe liście opadające zimą. Tak zwane hybrydy Knap Hill są szczególnie kolorowe i wytrzymałe.
- Azalie japońskie: pochodzą od dzikich gatunków japońskich. Raczej płaski, szeroki, okrągły wzrost do 1,50 m wysokości. Bardzo obficie obficie. Szczególnie nadaje się do skrzynek i wiader, a także na pierwszy plan granic. Tak zwane azalie diamentowe to szczególnie bogato kwitnąca forma karła pochodząca z azalii japońskich.
Warto odwiedzić park rododendronów od maja do czerwca. Są one dostępne w wielu regionach Niemiec.
Angielskie żłobki Walter C. Slocock, Anthony Waterer (Knap Hill Nursery), Exbury Gardens i Peter A. Cox były lub nadal są znanymi miejscami narodzin wielu gatunków rododendronów. Tutaj w Niemczech TJ Seidel koło Drezna oraz Dietrich G. Hobbie, GD Böhlje i J. Bruns w rejonie Oldenburga, Hans Hachmann w Barmstedt koło Hamburga i Georg Arends w Wuppertalu.
Hodowcom często kojarzy się park rododendronów, który najpiękniejsze wrażenia przyciąga w maju i czerwcu. Obecnie w każdym kraju związkowym jest kilka parków - wizyta zdecydowanie się opłaca.
Idealna lokalizacja dla rododendronów w ogrodzie
W naszych ogrodach wiecznie zielone lub liściaste drzewa potrzebują osłoniętego, częściowo zacienionego miejsca, na przykład przed żywopłotem lub na ścianie domu. Jeśli gleba i powietrze są wystarczająco wilgotne, rododendron może również tolerować słońce. W miejscach narażonych na działanie wiatru zbytnio wysycha, zwłaszcza zimą.
Kwitnące krzewy najlepiej umieścić w jasnym cieniu pod wysokimi, starymi drzewami domowymi, które z kolei zwiększają wilgotność. Rododendron ma bardzo płytki system korzeniowy z dużym udziałem drobnych korzeni - dlatego za naturalne źródła cienia uznawane są tylko rośliny drzewiaste o głębokich korzeniach, takie jak sosna, dąb, akacja, miłorząb, łysy cyprys, szczodrzyca, leszczyna czy czereśnia. Rododendron dzięki swoim korzeniom doskonale przystosował się do swojego naturalnego położenia. Rośnie głównie w lasach i jest tam zakorzeniony w potężnej, przewiewnej warstwie próchnicznej, która przez wieki tworzyła się z jesiennych liści drzew i resztek roślin.
Dobrze wiedzieć: Rododendron nie współgra z brzozą, klonem pospolitym i kasztanowcem, ponieważ te drzewa mają bardzo płytkie korzenie, a wierzchnia warstwa gleby może bardzo wysychać, szczególnie wiosną i wczesnym latem.
Kiedyś rododendrony powstawały głównie w parkach. Dziś więcej dla osób prywatnych i ich ogrodów, więc mniejsze.
Optymalna gleba dla rododendronów
Rododendron należy do roślin rabatowych, ale to określenie jest w rzeczywistości mylące, ponieważ rododendrony nie pochodzą z torfowisk, ale w lasach górskich zadomowiły się głównie. Wskazuje na to również niemiecka nazwa Alpenrose. Termin „roślina rabatowa” został ukuty głównie przez branżę ogrodniczą, ponieważ duże firmy hodowlane w Niemczech są zlokalizowane głównie w regionach o rozległych, odwodnionych obszarach torfowiskowych. Rododendron rośnie optymalnie na wilgotnych, przewiewnych, pozbawionych wapna glebach torfowych.
Prawidłowo sadzić rododendrony
Aby rododendron dobrze rozwijał się w Twoim ogrodzie, zadbaj o to, aby był jak najbardziej przytulny. Podczas sadzenia umieść go na glebie kwaśnej i wolnej od wapna, która jest jak najbardziej bogata w próchnicę. Jeśli warunki glebowe są niekorzystne, należy przygotować glebę. Dla każdej rośliny wykop okrągły otwór o głębokości około pół metra i szerokości 1,5 metra. Aby uniknąć gromadzenia się wody, nałóż dziesięciocentymetrową warstwę drenażową grubego piasku. Następnie wypełnij resztę mieszaniną 50/50 piasku i kory lub kompostu z liści. Dobrze zgniły krowie łajno jest również sprawdzonym sposobem na poprawę gleby dla rododendronów. Tak zwane rododendrony INKARHO sprawdziły się na glebach gliniastych o podwyższonym pH. To są specjalne udoskonalenia,które mają wyższą tolerancję na wapń niż klasyczne rododendrony.
Uważaj, aby rododendron nie osadzał zbyt głęboko w dołku. W przeciwnym razie umarłby, ponieważ obumarłyby wrażliwe korzenie. Jeśli dziura jest zbyt głęboka, po prostu ją trochę wypełnij. Grasz bezpiecznie, gdy kula korzeniowa wystaje jeden do dwóch centymetrów nad ziemię. Po umieszczeniu kulki korzeniowej w dołku ostrożnie wkop ją, podlej, obficie posyp korzeń trocinami rogowymi i przykryj wszystko warstwą ściółki z kory o grubości około pięciu centymetrów.
Sadząc rododendrony należy upewnić się, że gleba jest odpowiednio przygotowana, ma odpowiednią głębokość i znajduje się w odpowiedniej odległości od innych roślin w grządce.
Nawozić rododendrony
Bez regularnego nawożenia rododendron nie rośnie zbytnio i nie zawiązuje tylu pąków kwiatowych. Jako nawozy zalecane są wióry rogowe i dobre nawozy długoterminowe. Najlepszy czas na nawożenie to marzec lub kwiecień. W przypadku mniejszych roślin (do 60 centymetrów wysokości) optymalna dawka to około 50 gramów nawozu długoterminowego na metr kwadratowy i 30 gramów wiórów rogowych. Dla większych roślin z około 90 gramami nawozu i 60 gramami wiórów rogowych. Starsze rośliny lub rośliny o wielkości 1,2 metra tolerują porcję nawozu 120 gramów i 70 gramów wiórów rogowych.
Ponowne nawożenie jest możliwe do lipca. Ale nie przesadzaj i daj maksymalnie 30 gramów na metr kwadratowy. Przy wyborze nawozu należy zaznaczyć, że rododendrony nie tolerują wapna - spójrz na etykietę. Jeśli nie masz pewności, kup specjalne nawozy dla rododendronów.
Fusy z kawy okazały się dobrym organicznym nawozem dla rododendronów. W niewielkich ilościach otrzymuje wszystkie niezbędne dla rośliny składniki odżywcze, działa kwaśnie na glebę i wzbogaca glebę w próchnicę. Tak idealny! Ponieważ ilość składników odżywczych jest naprawdę łatwa do opanowania, możesz posypać fusy z kawy oprócz innych nawozów.
Większe rododendrony doskonale nadają się do odgraniczenia posesji żywopłotem.
Szkodniki i choroby rododendronów
Rododendron jest zwykle bardzo wytrzymałą rośliną, która nie przysparza wielu zmartwień ogrodnikom-hobbystom. Jeśli występują szkodniki i choroby, jest to zwykle spowodowane złym wyborem lokalizacji, złymi warunkami glebowymi lub brakiem składników odżywczych. Jeśli rododendron jest zbyt wystawiony na słońce, a wilgotność gleby jest niewystarczająca, może rozprzestrzeniać się mączlik lub owad skórny rododendronów. Nasiąkanie wodą i zagęszczenie gleby sprzyjają infestacji chorobami grzybiczymi.
Ponieważ krzewy potrzebują dużo składników odżywczych do rozwoju dużej masy liściowej i obfitości kwiatów, niewystarczające nawożenie może prowadzić do objawów niedoboru, takich jak żółte liście lub kwitnące zgnilizny. Nie wolno również nawozić zbyt późno - po miesiącu letnim lipcu - w przeciwnym razie pędy nie mogą już dojrzewać przed nadejściem zimy i uszkodzić je przez mróz.
Błędy skórne lub sieciowe
Uszkodzenia spowodowane przez owady skórne lub siatkowe obejmują żółtawe nakrapiane liście i przedwczesne opadanie liści. Przyczyną inwazji jest często zbyt suche powietrze i niewystarczająca wilgotność gleby. Zwalczanie: Od maja do lipca należy stosować wielokrotnie zatwierdzone środki owadobójcze.
Inwazja robaków netto.
Cykada rododendronów
Cykada rododendronowa to owad o wielkości dziesięciu milimetrów. Ich larwy ssą liście latem i powodują białe plamki (podobne do czerwonego pająka). Bardziej denerwujący jest jednak fakt, że owady składają jaja w nowych pąkach kwiatowych, które powstają od czerwca. Przenosi grzyba, który powoduje obumieranie pąków, aby nie otworzyły się w następnym roku - wówczas ogrodnicy-hobbystów często uważają to zjawisko za uszkodzenie przez mróz. Zwalczanie: rośliny należy traktować zatwierdzonymi środkami owadobójczymi tylko w miesiącach letnich, jeśli inwazja jest silna. Wyrywanie i usuwanie wszystkich martwych pąków w miesiącach zimowych jest również żmudne, ale skuteczne - może to znacznie zmniejszyć infestację, ponieważ nowa generacja szkodników nie może wylęgać się wiosną.
Cykada rododendronów
Wołek winorośli
Czarny ryjkowiec to czarny chrząszcz o wysokości około cala. Od czerwca psuje i zjada brzegi liści w kształcie laury. Nie wpływa na wzrost roślin. Jej białe, brązowogłowe larwy są inne: gryzą korzenie w glebie, mogą poważnie osłabić rośliny, aw skrajnych przypadkach nawet pozwolić im umrzeć. Często larwy są wprowadzane do gleby doniczkowej. Dla kontroli: wyłącznie nocnego wołka można złapać tylko z wielkim trudem. Lepiej dotrzeć do źródła problemu: od połowy września do końca listopada oraz od połowy kwietnia do połowy maja - w zależności od pogody - można zwalczać larwy pasożytami (nicienie). Dodaje się je do letniej, stęchłej wody i najlepiej nakładać wcześnie rano lub wieczorem z konewką w obszarze korzeni.
Czarny wołek zjada liście rododendronów.
Niedobór żelaza
Jeśli rododendron cierpi na niedobór żelaza, liście żółkną. W początkowej fazie żyłki liści pozostają zielone, w dalszym ciągu rośliny więdną i giną. Może to mieć kilka przyczyn: woda do nawadniania zawierająca wapno, zagęszczenie gleby, podlewanie lub ogólnie zbyt wysoka wartość pH - tak zwana chloroza wapienna. Rośliny nie są w stanie wchłonąć z gleby żelaza i magnezu niezbędnych do uformowania zieleni liściowej.
W celu przeciwdziałania niedoborowi żelaza pomaga krótkotrwałe nawożenie dolistne odpowiednimi nawozami żelaznymi. Jednak na dłuższą metę problem można rozwiązać jedynie przesadzając rododendron i przenosząc go w nowe miejsce z odpowiednio przygotowaną glebą. W razie wątpliwości należy przed przesadzeniem pobrać próbkę gleby z obszaru korzeni i zbadać ją za pomocą testu pH ze specjalistycznego sklepu. Wartość pH nie powinna przekraczać 5,5. Regularne mulczowanie ściółką ze świerku lub igieł sosnowych może przez długi czas utrzymać wartość pH gleby w kwaśnym zakresie.
Zamieranie gałęzi i liści
Zamieranie gałązek i liści objawia się w liściach lub gałązkach rododendronów, które nadal tracą połysk, brązowieją i giną. Przyczyną są patogeny grzybowe z rodzaju Phytophtora. Możesz podjąć działania przeciwko chorobie tylko poprzez rygorystyczne usuwanie zainfekowanych pędów. Również w tym przypadku należy krytycznie sprawdzić stanowisko i warunki glebowe, ponieważ porażone są głównie osłabione rododendrony.
Mączniak sadzowy
Mączniak sadzowy sprawia, że liście i gałęzie wyglądają matowo, brązowieją i wysychają. Grzyb zwykle występuje pod drzewami zaatakowanymi przez mszyce. Ich słodkie wydzieliny - tak zwana spadzi - kapią na liście i w krótkim czasie zostają skolonizowane przez czarny grzybowy trawnik. To tylko problem kosmetyczny, ponieważ grzyby nie atakują tkanki liści. Niemniej jednak należy spłukać zabrudzone liście ciepłą wodą i usunąć spadzię miękką szczoteczką, ponieważ nalot grzybowy zmniejsza zdolność liści do fotosyntezy.
Niedobór azotu
U rododendronów cierpiących na niedobór azotu liście stają się bladozielone do żółtawych, a rośliny prawie nie rosną. Na krótką metę najlepszym sposobem rozwiązania problemu jest użycie czystego azotowego nawozu mineralnego, takiego jak saletra amonowa. W konewce z letnią wodą rozpuść garść kulek nawozu i nałóż roztwór na korzenie. Jednocześnie należy usunąć warstwę ściółki z kory i nawozić obszar korzeni dużą ilością wiórów rogowych przed ponownym nałożeniem warstwy ściółki.